Οι τρεις κολασμένοι της Τεχνικής.

Η Τεχνική Εταιρεία του Δήμου Βροντάδου δεν υπάρχει πια. Είναι μέλημα των ιστορικών του μέλλοντος η αποτίμηση των πεπραγμένων μιας ολόκληρης περιόδου στα δημοτικά δρώμενα του τόπου και αναντίρρητο χρέος των αιρετών η διευθέτηση των όποιων εκκρεμοτήτων υφίστανται με τη συγχώνευση και το οριστικό τέλος της εταιρείας
"Διαβάστε περισσότερα".
Πόσω δε μάλλον όταν αυτές οι εκκρεμότητες σχετίζονται με το δικαίωμα στη δουλειά τριών ανθρώπων, πρώην εργαζομένων στην Τεχνική και τώρα χωρίς δουλειά στο περιθώριο, ξεχασμένων από μια ανάλγητη εξουσία που αρνείται να υλοποιήσει όσα η ίδια τους είχε υποσχεθεί.
Από το πλέον επίσημο βήμα αυτό του Δημοτικού Συμβουλίου Ομηρούπολης, ο εκπρόσωπος της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης διαβεβαίωνε με στεντόρεια φωνή και ύφος αγέρωχο μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης, αιρετούς και παριστάμενους εργαζόμενους της Τεχνικής Εταιρείας για το αμετάκλητο της απόφασης μεταφοράς τριών εργαζομένων της εταιρείας στη Νομαρχία Χίου.
Απόφαση νομικά κατοχυρωμένη, αποτελούσε υλική και ηθική δικαίωση του αγώνα του συνόλου των εργαζομένων της Τεχνικής Εταιρείας για τη διασφάλιση του δικαιώματος τους στην εργασία.
Δικαίωμα που έμελε να γίνει μεν απόλυτα σεβαστό από το Δήμο Ομηρούπολης και το Νοσοκομείο της Χίου με τη μεταφορά των υπόλοιπων εργαζομένων όχι όμως και από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χίου.
Επικαλούμενη οικονομική στενότητα η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση δεν υλοποιεί τα υπεσχημένα και δεν προσλαμβάνει τους τρεις πρώην εργαζόμενους. Αδιαφορούν οι ιθύνοντες της Νομαρχίας για την κόλαση της ανεργίας που βιώνουν αυτοί οι τρεις άνθρωποι και μεταθέτουν τις ευθύνες για το δράμα τους στην Κυβέρνηση που δεν αναλαμβάνει την κάλυψη των μισθών τους.
Είναι απόλυτα θεμιτό η αυτοδιοίκηση να διεκδικεί πόρους από την κεντρική εξουσία, αθέμιτο όμως είναι να παίζει παιχνίδια στις πλάτες ανθρώπων. Γνώριζαν πολύ καλά την ισχύουσα νομοθεσία στη Νομαρχία τότε που έδιναν τις υποσχέσεις. Οι νόμοι δεν άλλαξαν, άλλαξε όμως η απόφαση του κυρίου Λαμπρινούδη. Τι μεσολάβησε και σήμερα οι τρεις αυτοί άνθρωποι στέλνονται από τον Άννα στον Καϊάφα; Να έφταιξε το τσαγκό του χαρακτήρα τους και η έντονη συνδικαλιστική δράση που ανέπτυξαν στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Τεχνικής Εταιρείας; Κανένας δε ξέρει.
Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση άμεσα θα πρέπει να δώσει λύση. Πρέπει χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις να προχωρήσει τώρα στην πρόσληψη των τριών αυτών ανθρώπων. Είναι θέμα αξιοπιστίας του ίδιου του θεσμού. Τα δύο χρόνια ανεργίας είναι ήδη αρκετά.
Οι τρεις κολασμένοι της Τεχνικής πρέπει να δικαιωθούν. ΤΩΡΑ!

Αλέκος Γαϊτάνος
Επικεφαλής του Νομαρχιακού Συνδυασμού Χίου «Ενωτική Αριστερή Κίνηση». (Ε.Α.Κ)

Διαβάστε περισσότερα...

Ώρα για επιστροφή στο κόμμα

Του Άγγελου ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ



Ουδέποτε άλλοτε στην εικοσάχρονη πορεία του ο Συνασπισμός έγινε δέκτης τόσων προσκλήσεων (και προκλήσεων) να αυτοακυρωθεί. Και το περίεργο είναι ότι αυτές εκδηλώνονται σε μια περίοδο που οι εκλογικές του επιδόσεις και οι δημοσκοπικές του καταγραφές (μέσα από το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ) είναι πολύ πιο πάνω από τα αγχωτικά, οριακά ποσοστά προηγούμενων εποχών.

Άλλοι μας καλούν να διαλύσουμε το κόμμα και να διαχυθούμε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι πάλι να εγκαταλείψουμε τον ΣΥΡΙΖΑ διαφορετικά να εγκαταλείψουμε τον Συνασπισμό. Στην ουσία μας παραπέμπουν στην ακύρωση μιας σκληρής προσπάθειας δύο δεκαετιών για τη συγκρότηση και το στέριωμα ενός ρεύματος της αριστεράς που θέλησε να υπερβεί την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία και τον κομμουνισμό του περασμένου αιώνα όπως αυτός εκφράστηκε από το μοντέλο του «υπαρκτού».


"Διαβάστε περισσότερα".
Από μία πλευρά προτείνεται να αρνηθούμε τον εαυτό μας, να διαγράψουμε ό,τι κατακτήσαμε σαν αναγνωρισιμότητα στην κοινωνία, να αποποιηθούμε την ταυτότητα που συγκροτήσαμε τόσο επίπονα και να γίνουμε κάτι θολό και ασαφές μεταξύ μιας «αντισυστημικής» αριστεράς και ενός λαϊκοπατριωτικού προοδευτισμού παλαιάς κοπής.

Από την άλλη πλευρά επαναδιατυπώνονται παρωχημένες ιδέες περί «εθνικής συνεννόησης» και «συναίνεσης» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Πρόκειται για προτάσεις ενσωμάτωσης του ΣΥΝ στη λογική του «να μοιραστούμε τις ζημιές, τις ευθύνες και τη διαχείριση της κρίσης», θύτες και θύματα, κυβερνώντες και μη.

Αλλά ο Συνασπισμός παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, είναι καταγεγραμμένος ως σημαντικός παράγοντας της δημόσιας ζωής. Είκοσι χρόνια διαδρομής, δεκαπέντε χρόνια συνεχούς κοινοβουλευτικής παρουσίας, είκοσι χρόνια άξιας παρουσίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ισχυρή καταγραφή και δράση στην τοπική αυτοδιοίκηση, διακριτός ρόλος σε ό,τι σοβαρό κινηματικό συνέβη αυτά τα χρόνια.

Δεν εκχωρείται επομένως, ούτε αυτοκαταργείται ο χώρος αυτός. Και για αυτό η βάση του, οι εκατοντάδες χιλιάδες των μελών και των φίλων του αλλά και πιο πέρα ακόμα οι συμπαθούντες , απαιτούν έναν ισχυρό, αυτόνομο Συνασπισμό, εκφραστή του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό, του αριστερού ευρωπαϊσμού, της οικολογικής ευαισθησίας και της αμφισβήτησης του δικομματικού σκηνικού.

Το επικείμενο Συνέδριο του ΣΥΝ καλείται να επιβεβαιώσει και να επικυρώσει με σαφήνεια αυτήν την απαίτηση. Πολύ περισσότερο σήμερα που, η επίθεση που δέχονται - στο όνομα της κρίσης - τα κοινωνικά δικαιώματα, η απασχόληση, το εισόδημα καθώς και το περιβάλλον απαιτούν ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις και ταυτόχρονα εναλλακτικό σχέδιο που να αμφισβητεί την ισοπεδωτική προπαγάνδα του μονόδρομου.

Η στάση της Ε.Ε. απέναντι στο ελληνικό ζήτημα επιβεβαιώνει το πόσο προβληματική είναι η αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής οικοδόμησης . Η πορεία της Ευρωπαϊκής ενοποίησης με το Σύμφωνο Σταθερότητας και την στρατηγική της Λισσαβόνας έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Η απάντηση της ευρωπαϊκής αριστεράς και φυσικά του ΣΥΝ , δεν βρίσκεται ούτε στην εθνική αναδίπλωση, ούτε στην ενσωμάτωση στη λογική των κ.κ. Μπαρόζο, Αλμούνια και Τρισέ, αλλά τη διεκδίκηση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης με όρους δημοκρατίας, αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής.

Το Συνέδριο είναι η ευκαιρία να επικαιροποιήσουμε και να εμβαθύνουμε σε όλα αυτά τα ζητήματα, να στηρίξουμε την γραμμή της αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης. Βάση της το πλαίσιο που έχουμε διαμορφώσει με τα ιδρυτικά μας κείμενα, το ντοκουμέντο του Προγραμματικού μας Συνεδρίου του 2003, το πρόγραμμα που ψήφισε το Διαρκές Συνέδριο του 2008 και τις επεξεργασίες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Ενδιαφερόμαστε για την ενότητα δράσης της αριστεράς, διαισθανόμαστε την ιδιαίτερη ευθύνη μας, θέλουμε έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, σαν πολιτική συμμαχία της αριστεράς με συναινετικές λειτουργίες. Θεωρούμε όμως ότι αυτό το εγχείρημα δεν θα μπορέσει να προχωρήσει μέσα σε ένα κλίμα έντασης, αντιπαλότητας απέναντι στον ΣΥΝ και συνεχούς αμφισβήτησης του ρόλου του.

Ίσως το πιο σημαντικό ζήτημα του Συνεδρίου είναι η επιστροφή στο κόμμα. Τον Συνασπισμό μακράς πνοής που έχουμε συνομολογήσει. Να δώσουμε στο μέλος του κόμματος τον ρόλο που του ανήκει, να αποκαταστήσουμε τον διάλογο και τις συνθέσεις, αντί για τους μονολόγους και την επιδίωξη της επικράτησης. Να αναβαθμίσουμε τον πολυφωνικό, πολυτασικό του χαρακτήρα υπερβαίνοντας τα κλειστά, ιεραρχικά, αυτοαναφερόμενα σχήματα, και δημιουργώντας ρεύματα ιδεών και ώσμωσης μέσα στο κόμμα. Να ενισχύσουμε τη συλλογικότητα και τη δημοκρατία των μελών, που μπορούν να περιορίσουν συμπεριφορές και στάσεις ηγετικών προσώπων και ομάδων που τραυματίζουν το κόμμα..

Όσοι /όσες υπογράψαμε το συλλογικό κείμενο των «20» στην τελευταία σύνοδο της ΚΠΕ, θελήσαμε να εκφράσουμε ακριβώς αυτούς τους προβληματισμούς. Και να συναντηθούμε με πολλούς και πολλές μέσα στο κόμμα που συμμερίζονται αυτές τις απόψεις, όχι για να συγκροτήσουμε άλλο ένα τασικό μόρφωμα, αλλά για να αλλάξουμε το κόμμα.

Είναι μια πρωτοβουλία λογικής και συνεννόησης που βλέπει τον Συνασπισμό και την προοπτική του. Αν κάποιοι βλέπουν «δεξιά» ή «αριστερά» εκτός Συνασπισμού, είναι δικαίωμά τους. Και δικό μας όμως να στηρίξουμε την «Συνασπισμική» μας επλογή.



angelosx@otenet.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Απάντηση ο αγώνας των εργαζομένων σε Ελλάδα και Ευρώπη

Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικού μετώπου, "ενός μεγάλου κοινωνικού συνασπισμού που θα αναμετρηθεί με τους σημερινούς συσχετισμούς και θα προωθήσει ένα εναλλακτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της μεγάλης κοινωνικής κρίσης", κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας συνδυάζοντάς το με την αναγκαία ευρωπαϊκή διάσταση, μιλώντας στη χθεσινοβραδινή μαζική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο γήπεδο του Πανελληνίου. Μια συγκέντρωση που έλαβε χαρακτήρα απάντησης-αντίστασης στα κυβερνητικά μέτωπα, αλλά και προετοιμασίας της απεργίας της 24ής Φεβρουαρίου. Μια συγκέντρωση που είχε παλμό, αγωνιστική διάθεση για τις κρίσιμες μάχες που έρχονται, έντονη την παρουσία της νεολαίας, ενώ περιελάμβανε και αρκετά πολιτικά μηνύματα, τόσο από τον κεντρικό ομιλητή, όσο και από τους χαιρετισμούς που απηύθυναν ο Γ. Μπανιάς, ο Αν. Νταβανέλος και η Μάνια Μπαρζέφσκι
"Διαβάστε περισσότερα".
Με τη συγκέντρωση αυτή θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα ενότητας, αντίστασης και αγώνα.

Αυτό το μήνυμα στέλνει η αριστερά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή στους εργαζόμενους, στους άνεργους, στους νέους ανθρώπους, σε όλες και όλους όσοι αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον τους.

Tο στέλνει σε όλες και όλους αυτούς που αγωνίζονται να επιβιώσουν με μισθούς και συντάξεις φτώχειας, σε όλες και όλους όσοι βλέπουν τη ζωή τους να περνάει μέσα στην αγωνία και την ανασφάλεια.

Και το μήνυμα αυτό λέει: Τώρα δεν είναι ώρα ούτε της υπομονής ούτε της συναίνεσης. Τώρα είναι ώρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, πριν να είναι αργά.

Αρκετά μίλησαν οι κερδοσκόποι, οι κάθε λογής πρόθυμοι τεχνοκράτες, τα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού.

Τώρα θα μιλήσουν οι εργαζόμενοι. Τώρα θα μιλήσει η κοινωνία, που όλοι αυτοί τη θέλουν αμήχανη, παθητική και φοβισμένη.

Και η φωνή της, η φωνή που διεκδικεί ζωή και αξιοπρέπεια, θα ακουστεί πολύ δυνατά. Σε ολόκληρη την Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αυτό το μήνυμα μεταφέρουμε σήμερα από την άλλη άκρη της Ευρώπης. Από την Ιβηρική χερσόνησο, από όπου η πορτογαλική και ισπανική αριστερά μας στέλνουν μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης.

Αλλά και μήνυμα ελπίδας ότι οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας από 'δώ και στο εξής δεν θα αλωνίζουν μόνες τους στην Ευρώπη.

Η φωνή των εργαζόμενων, η φωνή των λαών θα ακουστεί δυνατά, αφού δεν θα μείνουμε ο καθένας μόνος του αλλά θα συντονίζουμε τις προσπάθειές μας και τις δράσεις μας.

Θα συντονίσουμε τις δράσεις μας για να δώσουμε ένα μήνυμα ισχυρό. Τόσο ισχυρό ώστε να φτάσει στους κομισάριους των Βρυξελλών και στους κερδοσκόπους των αγορών.

Τόσο ισχυρό ώστε να τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες και να ανατρέψει τα σχέδια ισοπέδωσης των κοινωνικών κατακτήσεων των λαών της Ευρώπης.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

Αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό είναι πρωτοφανή. Ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν είδαμε τέτοιου μεγέθους επίθεση σε εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, τέτοια απόπειρα να λεηλατηθούν ζωές και να υποθηκευτεί το μέλλον ολόκληρων γενεών.

Αν νομίζουν ότι τα σχέδιά τους θα υλοποιηθούν χωρίς αντίσταση και χωρίς κόστος, είναι πολύ γελασμένοι.

Αν νομίζουν ότι ο κόσμος της δουλειάς, οι άνθρωποι του μεροκάματου, οι νέοι των 700 ευρώ θα παρακολουθούν αμέτοχοι την επίθεση που οργανώνεται εναντίον τους, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος.

Ο κόσμος αυτός έχει φωνή. Και η φωνή αυτή θα ακουστεί πολύ δυνατά.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Τις τελευταίες μέρες, βομβαρδιζόμαστε με αναλύσεις για την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας.

Το μόνο που δεν ακούγεται είναι ποιος είναι υπεύθυνος για την κατάσταση αυτή.

Είναι αδιανόητο να μην πληρώνει κανείς τον πολιτικό λογαριασμό, να μην ζητιούνται και μην αποδίδονται οι βαριές ευθύνες στις παρατάξεις του δικομματισμού, που σπατάλησαν τη μεταπολίτευση και τον πλούτο της χώρας μας υπηρετώντας εγχώρια και διεθνή μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και οδηγώντας σε απόγνωση το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας και ιδιαίτερα της νεολαίας.

Για την αριστερά το χρέος και τα μεγάλα ελλείμματα, που συμβαδίζουν με την ανεργία και τη φτώχεια, αποτελούν πρόβλημα που πρώτοι εμείς υφιστάμεθα και πρώτοι απʼ όλους εμείς τονίσαμε τις βαρύτατες κοινωνικές τους συνέπειες.

Για μας η κρίση δεν είναι ένα κόλπο ή ένα τρικ του διεθνούς νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου, αλλά είναι και μια πραγματικότητα η οποία εκτός από προβλήματα δημιουργεί και το πεδίο για τη διαμόρφωση και την προβολή πραγματικά εναλλακτικών προοδευτικών προτάσεων για την υπέρβασή της, σαν αυτές που εμείς από την πρώτη στιγμή με αιχμή το τραπεζικό σύστημα είχαμε επεξεργαστεί και προβάλει έγκαιρα.

Όταν εμείς εδώ και χρόνια μιλάγαμε μαζί με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς, που μαζί συγκροτήσαμε το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, για ένα επικίνδυνο Σύμφωνο Σταθερότητας που θα έπρεπε να αλλάξει και να γίνει Σύμφωνο για την απασχόληση, για την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη και για την αειφόρο ανάπτυξη, μας θεωρούσαν ευρωσκεπτικιστές, υπονομευτές του κοινού ευρωπαϊκού οράματος, μια αριστερά που απέχει από την πραγματικότητα και στηρίζεται σε ουτοπικές αναλύσεις και ιδεοληψίες.

Τα ίδια μας έλεγαν όταν ως Προμηθείς για την επερχόμενη κρίση διοργανώσαμε τα μαζικά ευρωπαϊκά κοινωνικά φόρα και βάλαμε στο κέντρο της κινητοποίησής μας το σύνθημα «να είναι οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», όπως και σήμερα που λέμε «να μην πληρώσουμε εμείς τη δικιά τους κρίση».

Όλα αυτά τα χρόνια όμως οι περίφημες αγορές ζητούσαν επί της ουσίας να σταματήσει κάθε μορφή αναδιανομής πλούτου στην κοινωνία.

Και αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η εκτίναξη των ελλειμμάτων και του χρέους, για τα οποία οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι σύρονται σήμερα στο ειδώλιο.

Στο διάστημα αυτό όμως δεν εκτινάχθηκαν μόνο τα ελλείμματα. Εκτινάχθηκαν και οι κοινωνικές ανισότητες, πράγμα για το οποίο επίσης η χώρα μας δεχόταν διεθνώς συγχαρητήρια.

Ρωτάμε λοιπόν σήμερα; Ποιος είναι υπεύθυνος για τη σημερινή κρίση;

Είναι οι συντάξεις των 500 και 600 ευρώ;

Είναι οι μισθοί που συνήθως εξανεμίζονται στις πρώτες 15 μέρες;

Είναι οι άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν τις οικογένειές τους με δουλειές του ποδαριού;

Είναι οι στρατιές των ανασφάλιστων και των stages που βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη στο δρόμο;

Γιατί αυτοί καλούνται σήμερα να πληρώσουν, και μάλιστα πολύ σκληρά, για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.

Θα το πούμε λοιπόν ευθέως. Όταν σήμερα όλος ο κόσμος μιλάει για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει μια Ελλάδα. Υπάρχουν δύο.

Υπάρχει η Ελλάδα των λίγων και ισχυρών. Αυτών που πλούτισαν με τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές, με τις χαριστικές ρυθμίσεις χρεών, με τις κερδοφόρες μπίζνες εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος, με τα 28 δισ. κρατικής ενίσχυσης, με την κερδοσκοπία των ομολόγων του δημοσίου, με τη μεταφορά των ασφαλιστικών υποχρεώσεών τους στο ΙΚΑ, με τις σημαίες ευκαιρίας, με τα καρτέλ και την αισχροκέρδεια, με τη διαρκή συμπίεση του κόστους εργασίας.

Και υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, η Ελλάδα των πολλών. Αυτών που δεν θέλουν τίποτα άλλο εκτός από το να ζουν με τη δουλειά τους, αλλά να ζουν με αξιοπρέπεια.

Αυτών που διεκδικούν το δικαίωμά τους στη μόρφωση, στην αξιοπρεπή διαβίωση, στην υγεία και την παιδεία. Και σήμερα, αυτή η δεύτερη Ελλάδα, η Ελλάδα των πολλών καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης. Και να διασφαλίσει την υψηλή κερδοφορία των λίγων.

Αλλά δεν πάει άλλο. Η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας και της εκμετάλλευσης ξεχειλίζει πια. Και η απάντηση θα δοθεί στους δρόμους.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Δεν αξίζει το κόπο να αναφερθώ εκτενώς στις προεκλογικές δεσμεύσεις της σημερινής κυβέρνησης και του σημερινού πρωθυπουργού προσωπικά.

Είναι πλέον κοινός τόπος ότι δεν έχει υπάρξει ποτέ μεγαλύτερη και τόσο απροκάλυπτη υπαναχώρηση, τέτοιας κλίμακας διάψευση των προσδοκιών για ευρύτατα κοινωνικά στρώματα.

Ο κόσμος θέλησε να απαλλαγεί από μια κοινωνικά άδικη και σκληρή πολιτική την οποία εφάρμοζε η Νέα Δημοκρατία. Και εμπιστεύτηκε τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος δεν τσιγκουνεύτηκε καθόλου σε διακηρύξεις κοινωνικής ευαισθησίας.

Ο κόσμος ψήφισε τις δεσμεύσεις για ένα κοινωνικά δίκαιο και βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Και σήμερα έρχεται αντιμέτωπος με τις κυνικές δηλώσεις του κ. Λοβέρδου ότι η αλληλεγγύη των γενεών έχει τελειώσει και ότι το μόνο που θα μείνει όρθιο από το ασφαλιστικό είναι οι συντάξεις πείνας.

Ο κόσμος ψήφισε την περίφημη δέσμευση του κ. Παπανδρέου ότι θα ματώσει στις διαπραγματεύσεις με τους κοινοτικούς εταίρους προκειμένου να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον. Και σήμερα βλέπει τον πρωθυπουργό της χώρας και τον κ. Παπακωνσταντίνου να παίζουν με κατεβασμένα χέρια.

Να εκχωρούν κοινωνικά δικαιώματα στους κερδοσκόπους, ανοίγοντας τους ακόμα περισσότερο την όρεξη.

Να παραιτούνται από κάθε διεκδίκηση κοινοτικής αλληλεγγύης, όπως θα ήταν αυτονόητο στο πλαίσιο ενός κοινού νομίσματος.

Και να διαβεβαιώνουν ότι είναι έτοιμοι να υλοποιήσουν τα πιο αδιανόητα σχέδια προκειμένου να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία της χώρας.

Μόνο που αυτό στο οποίο καλείται σήμερα η χώρα είναι να βυθιστεί στην ανεργία, στη φτώχεια και στην οικονομική ύφεση, χωρίς καμία προοπτική διεξόδου.

Και είναι πρόθυμοι να υλοποιήσουν μια τέτοια εγκληματική πολιτική, γιατί νομίζουν ότι με το κόλπο της επιτήρησης και των εξεταστικών επιτροπών θα αποφύγουν το πολιτικό κόστος.

Είναι όμως βαθιά γελασμένοι.

Είναι πολύ γελασμένοι αν νομίζουν ότι δεν θα δώσουν λόγο για τις πολιτικές τους επιλογές στην ελληνική κοινωνία.

Γι' αυτό οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι.

Οι εκκλήσεις για εθνική ενότητα μπροστά στην κρίσιμη φάση που περνάει η χώρα, είναι απροκάλυπτα υποκριτικές.

Καλούνται, δηλαδή, οι εργαζόμενοι σε ενότητα με τις τράπεζες για να βγούμε από το αδιέξοδο;

Και εντάξει, οι εργαζόμενοι θα συνεισφέρουν με μείωση του εισοδήματός τους, με κατάργηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, με περισσότερη έμμεση φορολογία, με διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος.

Οι τράπεζες και τα ισχυρά οικονομικά κέντρα τι ακριβώς καλούνται να συνεισφέρουν;

Τίποτα απολύτως, είναι η απάντηση.

Αν το σχέδιο πάει καλά, απλώς θα συνεχίσουν να βουλιάζουν στα κέρδη.

Αλλά με τέτοιους όρους δεν υπάρχει καμία εθνική ενότητα.

Για την αριστερά, λοιπόν, η διαχωριστική γραμμή είναι διαφορετική. Και τώρα με την κρίση, αυτή η διαχωριστική γραμμή γίνεται περισσότερο ευδιάκριτη από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν.

Από τη μια μεριά είναι οι ανθρώπινες ζωές, η δουλειά, η αξιοπρέπεια και από την άλλη είναι τα κέρδη.

Και αυτή είναι η γραμμή που χωρίζει σήμερα ολόκληρη την Ευρώπη.

Η μόνη ενότητα λοιπόν που μπορεί να αντιμετωπίσει τη σημερινή κατάσταση, είναι η ενότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους.

Είναι η στάση της αλληλεγγύης και του αγώνα ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους οικονομικά αδύναμους.

Γιατί η ενότητα και η αλληλεγγύη είναι η μοναδική τους δύναμη. Είναι ο μοναδικός τρόπος να ακουστεί δυνατά η φωνή τους.

Η πολιτική που ακολουθείται σήμερα δεν πρόκειται να μας βγάλει από κανένα αδιέξοδο. Καμία οικονομία δεν κατάφερε ποτέ να ισορροπήσει τα οικονομικά της μεγέθη χωρίς ανάπτυξη.

Οι δημοσιονομικοί περιορισμοί, οι περικοπές μισθών, ο στραγγαλισμός της πραγματικής οικονομίας δεν πρόκειται να έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Αντίθετα θα μας βάλουν ακόμα πιο βαθιά στον φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Θα οδηγήσουν σε μια τραγωδία. Σε ένα νέο κύκλο ύφεσης όπου ούτε καν οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν θα επιτευχθούν.

Και αυτό δεν το λέει μόνο η ριζοσπαστική αριστερά. Το λένε και όλοι οι οικονομολόγοι, στους οποίους ο κ. Παπανδρέου αναφερόταν διαρκώς προεκλογικά, για να τους ξεχάσει όμως σήμερα, που πλέκει το εγκώμιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Και όταν μιλάμε για μια συνεχώς ανατροφοδοτούμενη ύφεση, δεν μιλάμε για στατιστικές.

Μιλάμε για ανεργία, μιλάμε για φτώχεια, μιλάμε για τεράστια αδιέξοδα.

Μιλάμε για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που δεν θα μπορεί να συντηρηθεί με τον μισθό του ή τη σύνταξή του, που θα εξωθηθεί στα παγκάκια και θα μαζεύει τα σκουπίδια από τις λαϊκές αγορές.

Μιλάμε για την κατάργηση της πρόσβασης σε κοινωνικές υπηρεσίες, για κόσμο που δεν θα έχει δικαίωμα να αρρωστήσει αν δεν έχει λεφτά για να πληρώσει.

Και δεν είναι ότι αυτή η προοπτική διαφεύγει από την σκέψη των κυρίαρχων οικονομικών κύκλων, ντόπιων και ξένων. Κάθε άλλο.

Απλώς δεν την θεωρούν καθόλου κακή. Στο βωμό του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας πάντα θα υπάρχουν παράπλευρες απώλειες.

Αρκεί να ανοίξουν οι ευκαιρίες για κέρδη. Κάθε λύση προς αυτή τη κατεύθυνση την ονομάζουν νοικοκύρεμα και σταθεροποίηση.

Έχουν όμως και μια μεγάλη ανησυχία. Δεν έχουν τεστάρει πόσο μπορεί να αντέξει το σκοινί που τραβάνε δίχως να σπάσει.

Γι' αυτό και κάπου πρέπει να εφαρμόσουν το πείραμά τους, για να μετρήσουν τις αντιδράσεις, να δουν πόσο μπορεί να αντέξει ένας λαός.

Και το πειραματόζωο είναι η χώρα μας και ο ελληνικός λαός και η πάντα πρόθυμη πολιτική ηγεσία των κυβερνήσεων του δικομματισμού.

Σε εμάς λοιπόν θα δοκιμάσουν πρώτα για να συνεχίσουν μετά και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτες στη σειρά αυτές του ευρωπαϊκού Νότου.

Να δουν πόσο μπορεί να αντέξει ένας λαός, μια κοινωνία χωρίς να αντιδράσει.

Αυτό θέλουν να μετρήσουν, αυτή η λογική βρίσκεται σήμερα στον πυρήνα της περίφημης κοινοτικής επιτήρησης, αυτή την τεχνογνωσία θέλουν να δοκιμάσουν.

Υπάρχει βέβαια και η περιβόητη τεχνογνωσία του ΔΝΤ, που εφαρμόστηκε στη Λατινική Αμερική, αλλά εκεί κάτι δεν πήγε καλά στο πείραμα και η οργή ξεχείλισε σε εξεγέρσεις.

Αυτό είναι το μόνο ίσως που τους τρομάζει, αλλά στην περίπτωση των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου έχουν τις πρόθυμες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, να παίξουν το ρόλο του Δούρειου Ίππου. Να ελέγξουν τις αντιδράσεις των συνδικάτων, να θολώσουν τα νερά, να χρησιμοποιήσουν τη γνωστή πια διγλωσσία.

Άλλα λένε και άλλα κάνουν.

Στο εσωτερικό τα ρίχνουν στις κακές αγορές και έξω συμμορφώνονται πλήρως στο ασφυκτικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που και οι ίδιοι φυσικά συνοικοδόμησαν μαζί με τις φιλελεύθερες δυνάμεις της Ευρώπης.

Αυτό κάνει και ο Ισπανός Θαπατέρο και ο Πορτογάλος Σόκρατες.

Αυτό κάνει και η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου τέσσερις μήνες τώρα.

Προς τα μέσα, κάνει την αμέτοχη, σηκώνει τα χέρια, μιλάει για κατάργηση της εθνικής μας κυριαρχίας και προσπαθεί αμήχανα να τα φορτώσει στους προκατόχους της.

Αλλά προς τα έξω είναι το καλό και πρόθυμο παιδί. Υπόσχεται απολύσεις και περικοπές, υπόσχεται διάλυση του ασφαλιστικού, υπόσχεται τη συνταγή της ολοκληρωτικής κοινωνικής οπισθοδρόμησης, υπόσχεται κάθε τι που θα μπορούσε να κατευνάσει τις άγριες κερδοσκοπικές διαθέσεις των αγορών.

Αλλά που να κατευναστούν. Όσα περισσότερα τους δίνουν τόσο περισσότερα θα ζητάνε. Χθες ζητάγανε τον 14ο μισθό, αύριο θα ζητάνε και τον 13ο. Μεθαύριο μπορεί και να τους ζητήσουν και όλους.

Αυτός ο δρόμος τελειωμό δεν έχει.

Και όλα αυτά για να μη χρεωκοπήσει η χώρα.

Μα τι νόημα έχει η επίκληση του στόχου αυτού όταν με τις επιλογές αυτές στο όνομα του στόχου οδηγούμε σε πλήρη χρεωκοπία την κοινωνία;

Και πως μπορούμε να μιλάμε για διάσωση της χώρας από τη χρεωκοπία όταν θα έχουμε μια χρεωκοπημένη κοινωνία;

Και τι είδους σοσιαλιστές είναι αυτοί που θα δεχτούν πιέσεις και «στημένες πιέσεις» ώστε να κοπούν μισθοί και επιδόματα εργαζομένων;

Των εργαζομένων που εργάζονται περισσότερο από όλους στην Ευρώπη και έχουν μόλις το 70 % του μέσου μισθού της ευρωζώνης.

Άραγε έδωσαν πρώτα πίσω οι τραπεζίτες το ζεστό κρατικό χρήμα που τους έσωσε πέρυσι; Κόπηκαν οι παρανοϊκοί εξοπλισμοί στη μέση;

Εισπράχθηκε τίποτε από τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες;

Εισπράχθηκαν τα 12 δισ. ευρώ της εισφοροδιαφυγής;

Χωρίς να έχει γίνει τίποτε από όλα αυτά η κυβέρνηση επιλέγει την «τεχνογνωσία», δηλαδή τη θηλιά στον λαιμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Οφείλουμε να το πούμε ξεκάθαρα. Αυτό που πληρώνουμε σήμερα, είναι η χρεωκοπία ενός μοντέλου ανάπτυξης που εφαρμόστηκε τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη.

Το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας έχει πια καταργηθεί στη πράξη και αυτό δεν μπορεί να κάνουν πως δεν το βλέπουν.

Η ίδια η κρίση το κατάργησε κι αυτό αποδεικνύεται από το έλλειμμα της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Βρετανίας όσο και της Ελλάδας.

Κρατάνε από αυτό, μόνο τη θρησκευτική προσήλωση στη διάλυση των ασφαλιστικών συστημάτων και των εργασιακών σχέσεων.

Αυτά που υπαγορεύουν οι διεφθαρμένοι οίκοι αξιολόγησης που παριστάνουν τους γενικούς εισαγγελείς των χρεών και των ελλειμμάτων και που προέβλεπαν ζωή χαρισάμενη για τη Lehman Brothers μια μέρα πριν καταρρεύσει.

Οι οίκοι αξιολόγησης που καθορίζουν την πορεία και το μέλλον ολόκληρων κρατών. Αυτά τα άντρα διαφθοράς που αντί να καταγγέλλονται από την ηγεσία της ευρωπαϊκής ένωσης, αναβαθμίζονται και επισημοποιούνται όπως αποκάλυψε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πριν από λίγες μέρες στο ευρωκοινοβούλιο.

Σήμερα, με το ελάχιστα πειστικό πρόσχημα της προστασίας της ευρωζώνης από τις κερδοσκοπικές πιέσεις, προωθούνται όλες οι μεταρρυθμίσεις που βρήκαν αντίσταση από τους εργαζόμενους της Ευρώπης όλα τα προηγούμενα χρόνια και ξηλώνονται κατακτήσεις δεκαετιών που κερδήθηκαν με αίμα και με θυσίες από τους λαούς της Ευρώπης.

Το ξήλωμα του ασφαλιστικού συστήματος, η κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, η πλήρης διάλυση του κοινωνικού κράτους, η ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιας περιουσίας. Και ακόμα η κατάργηση κάθε αναδιανομής πλούτου, όπως θεμελιώθηκε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες μετά τον πόλεμο.

Για μας, η Ευρώπη σήμερα δεν είναι απλώς ένα θεσμικό μόρφωμα. Οι αποφάσεις που παίρνονται σήμερα στις Βρυξέλλες αποτυπώνουν τους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.

Ότι χάνεται από κοινωνικά δικαιώματα, μετατρέπεται σε κέρδος. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι εργαζόμενοι που αύριο θα διαπιστώσουν ότι ο εργοδότης τους θα μπορεί να τους απολύσει χωρίς αποζημίωση.

Και οι νέοι που θα διαπιστώσουν ότι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να θεμελιώσουν δικαίωμα σε αξιοπρεπή σύνταξη, ακόμα και αν δουλεύουν μέχρι τα 70 τους.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, οι εργαζόμενοι δεν θα απαντήσουν με εθνική περιχαράκωση, δεν θα απαντήσουν με εθνική συναίνεση.

Η μοναδική απάντηση είναι ο ενιαίος και αλληλέγγυος αγώνας των εργαζομένων σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η απάντηση είναι ο αγώνας για μια άλλη Ευρώπη, που δεν θα στηρίζεται στο απαξιωμένο Σύμφωνο Σταθερότητας, ούτε θα κυβερνάται από μια ανεξέλεγκτη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αλλά θα χτιστεί ξανά, μέσα από ενωτικούς κοινωνικούς αγώνες σε καινούργια βάση.

Μπροστά στην επίθεση του κεφαλαίου, οι Έλληνες, οι Γερμανοί, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι εργαζόμενοι, ελάχιστα πράγματα έχουν να χωρίσουν.

Αλλά τους ενώνει ο αγώνας για μια δημοκρατική κοινωνική Ευρώπη.

Ένας αγώνας που διεξάγεται ταυτόχρονα σε εθνικό αλλά και σε διεθνές πεδίο, με στόχο το πάντα επίκαιρο σύνθημα του κοινωνικού Φόρουμ: οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ προς τις κοινωνικές δυνάμεις είναι ότι μπροστά μας βρίσκονται δύο δρόμοι.

Ο ένας είναι ο δρόμος της παραίτησης και της υποταγής.

Ο άλλος είναι ο δρόμος των κοινωνικών αγώνων. Ο δρόμος της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Μπορούμε να νικήσουμε αν βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο ενωμένοι. Ξέροντας ότι έχουμε με τη μεριά μας το δίκαιο και την αλήθεια.

Στις 24 Φεβρουαρίου είναι η γενική απεργία. Πρέπει να γίνει πραγματικός σεισμός. Ένας σεισμός που θα κουνήσει τα γραφεία μέσα στα οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ένας σεισμός που θα γίνει αισθητός στις Βρυξέλλες. Και που θα δώσει το μήνυμα της αντίστασης στους εργαζόμενους ολόκληρης της Ευρώπης.

Ξέρουμε ότι τα επίσημα συνδικάτα βρίσκονται πολύ πίσω από τις απαιτήσεις των καιρών. Μετά βίας και μέσα από πολλές παλινωδίες και τακτικισμούς πήρε η 24η Φεβρουαρίου τον χαρακτήρα της γενικής απεργίας.

Ξέρουμε ότι πολύ λίγα πράγματα έχουν γίνει από αυτή την πλευρά για τον συντονισμό της δράσης των εργαζομένων στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Ξέρουμε επίσης ότι τη πρωτοβουλία που αναλάβαμε εμείς, να προτείνουμε μαζί με την αριστερά των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, που πλήττονται πρώτες από τη κρίση, το συντονισμό των αγώνων των εργαζομένων για κοινά αιτήματα και κινητοποιήσεις, θα έπρεπε πρώτοι αυτοί να το τολμήσουν, αν είχαν τη στοιχειώδη ευθύνη να ξεκολλήσουν από τη γραφειοκρατική και διαχειριστική αντίληψη.

Αυτοί όμως δεν μπορούν να συνεννοηθούν με την ΑΔΕΔΥ για κοινή απεργιακή κινητοποίηση, θα αναλάβουν τη πρωτοβουλία να συνεννοηθούν με τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους;

Ας μην τους αφήσουμε λοιπόν να πνίξουν την απεργία της ερχόμενης Πέμπτης αντιμετωπίζοντάς την ως άλλη μια διεκπεραιωτική υπόθεση για την τιμή των όπλων.

Ας τη κάνουμε δική μας υπόθεση.

Τα πρωτοβάθμια σωματεία, οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ, οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, να τη μετατρέψουν σε μια τεράστια φωνή διαμαρτυρίας και αντίστασης.

Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή.

Θα είναι η αρχή για την συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικού μετώπου, ενός μεγάλου κοινωνικού συνασπισμού που θα αναμετρηθεί με τους σημερινούς συσχετισμούς. Και που θα προωθήσει ένα εναλλακτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της μεγάλης κοινωνικής κρίσης.

Στο μέτωπο αυτό έχουν θέση όλοι. Όλοι αυτοί που διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή.

Όλοι αυτοί που θέλουν η ζωή να προχωρήσει προς τα εμπρός και όχι να γυρίσει εκατό χρόνια πίσω.

Όλοι αυτοί που υπερασπίζονται τις αξίες της ενότητας και της αλληλεγγύης, ανεξάρτητα από το τι ψήφισαν στις εκλογές.

Όλοι αυτοί που καταλαβαίνουν ότι Έλληνες και μετανάστες εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέρον απέναντι στην εργασιακή εκμετάλλευση.

Όλοι αυτοί που αντιδρούν στην περίεργη συμμαχία που έχει συγκροτηθεί ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία και τον ΛΑΟΣ, με στόχο τη χειρότερη μέχρι σήμερα κοινωνική οπισθοδρόμηση.

Στέλνουμε λοιπόν από αυτή τη συγκέντρωση το μήνυμα του ενωτικού κοινωνικού αγώνα.

Αφού η κυβέρνηση δεν τολμά ή δεν μπορεί να σηκώσει ανάστημα, να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να το κάνει ο ελληνικός λαός.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι οι νέες και οι νέοι να βγάλουν την χώρα από την κρίση. Να μπλοκάρουν τα μέτρα της κυβέρνησης.

Το σύνθημα ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ να μπει σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σπίτι, σε κάθε σχολή, στους δρόμους του δίκαιου αγώνα των αγροτών.

Σε αυτό τον αγώνα δεν χωράνε αποκλεισμοί περιχαρακώσεις. Και τους θέλουμε όλους δίπλα μας, να δώσουμε τη μάχη μαζί.

Θέλουμε δίπλα μας τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, που για μια ακόμη φορά αισθάνεται προδομένος.

Θέλουμε δίπλα μας τους απογοητευμένους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν σε τίποτα να ελπίζουν ακολουθώντας τον δρόμο της παθητικής αποδοχής επιλογών που καταστρέφουν τη ζωή μας.

Κυρίως όμως θέλουμε δίπλα μας όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας.

Γι' αυτό και καλούμε τους ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών να βρεθούν στο πλευρό των ανθρώπων που δοκιμάζονται.

Γιατί δεν μας αξίζει μια Ελλάδα με ένα εκατομμύριο άνεργους και δύο ή τρία εκατομμύρια φτωχούς.

Γιατί δεν μπορεί κανείς να εμπνευστεί, να δημιουργήσει να γράψει σε ένα τοπίο κατεστραμμένο, με μια κοινωνία διαλυμένη.

Τώρα είναι η ώρα να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Εμείς πρώτοι απʼ όλους αναλαμβάνουμε τις δικές μας. Και ξεφεύγουμε από τη παραλυσία και την εσωστρέφεια.

Καλούμε όμως και όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και της οικολογίας να αναλογιστούν και να αναλάβουν τις δικές τους.

Δεν μπορεί η κοινωνία να στενάζει και εμείς να δίνουμε αγώνα για το ποιος θα παραβγεί στον άλλο.

Δεν μπορεί ο κόσμος να χάνεται και εμείς να είμαστε σε δυο διαφορετικές συγκεντρώσεις και πορείες, η μια πεντακόσια μέτρα από την άλλη μην τυχόν και διασταυρωθούμε και κολλήσουμε καμιά ασθένεια.

Δεν μπορεί να συνεχίζεται για πολύ αυτή η κωμωδία.

Έχουμε όλοι ευθύνη απέναντι στην Ιστορία.

Δεν ζητάμε από κανέναν να προσχωρήσει στις απόψεις του αλλουνού.

Ζητάμε όμως από όλους να κάνουν το βήμα και να ενισχύσουν ενωτικούς και άρα αποτελεσματικούς αγώνες με στόχο να μπλοκαριστούν τα μέτρα.

Η ενεργοποίηση των κοινωνικών στρωμάτων, η ενεργή υπεράσπιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων είναι το μοναδικό πράγμα που φοβούνται σήμερα οι κυρίαρχοι οικονομικοί κύκλοι.

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Αν οι εργαζόμενοι εδώ αντιμετωπίσουν τη σημερινή κατάσταση με παραίτηση και ηττοπάθεια, κάθε μέρα τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα.

Αν, όμως, η κοινωνία αντισταθεί, το μήνυμα της αντίστασης θα περάσει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και αυτό είναι που τρέμουν οι μουλάδες του νεοφιλελευθερισμού στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες.

Μπορούμε, λοιπόν, να νικήσουμε.

Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε όλοι πόσο μεγάλη είναι η δύναμη που βρίσκεται στην ενότητα, στην αλληλεγγύη και στον αγώνα.

Οι αντίπαλοί μας το ξέρουν και αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται.

Ας δώσουμε λοιπόν εκεί όλες μας τις δυνάμεις.

Ο αγώνας είναι μπροστά μας.

Αρκετά μίλησαν οι στημένοι τεχνοκράτες, οι ειδικοί, οι επαγγελματίες πολιτικοί και τα όρνεα των αγορών.

Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσει η κοινωνία. Και η φωνή της θα είναι πιο δυνατή από κάθε άλλη φορά.
Διαβάστε περισσότερα...

ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ

Με ανατροπές έληξαν οι εργασίες του 7ου Συνεδρίου της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ), που έγινε στην Αθήνα (5-7.2.2010).

Στις εκλογές για την ανάδειξη νέου Γενικού Συμβουλίου πρώτη δύναμη αναδείχτηκε το Μέτωπο -παράταξη που στηρίζεται από το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ- εκτοπίζοντας στην Τρίτη απ' την πρώτη θέση τη ΔΗΚΝΙ (παράταξη της ΝΔ). Την δεύτερη θέση κατέλαβε η ΠΑΣΚ (στηρίζεται απ' το ΠΑΣΟΚ), την τέταρτη θέση η «συμμαχία» Αριστερή Συσπείρωση Ιατρών (ΑΡΣΙ) και «Γένοβα» ΚΟΕ-ΔΕΑ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την Πέμπτη θέση η Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση Γιατρών (ΔΗΠΑΚ) -που στηρίζεται απ' το ΚΚΕ.

Οι έδρες στο νέο Γ. Σ. της ΟΕΝΓΕ

Η κατανομή των εδρών στο νέο ΓΣ της ΟΕΝΓΕ έχει ως εξής:

- Μέτωπο (ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) 69 ψήφοι και 7 έδρες. (Στις προηγούμενες εκλογές η ΑΕΓ πήρε 43 ψήφους και 5 έδρες).

- ΠΑΣΚ (ΠΑΣΟΚ) πήρε 67 ψήφους και 6 έδρες (έναντι 45 και 6).

- ΔΗΚΝΙ (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ) 58 και 6 (έναντι 68 και 8).

- ΑΡΣΙ και «Νυστέρι» (ΚΟΕ, ΔΕΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) πήραν 48 ψήφους και 5 έδρες. (Στις προηγούμενες εκλογές πήραν μέρος ξεχωριστά και η ΑΡΣΙ πήρε 23 ψήφους και 3 έδρες και το «Νυστέρι» 5 ψήφους και 1 έδρα).

- ΔΗΠΑΚ (ΚΚΕ) 30 ψήφοι και 3 έδρες (έναντι 30 ψήφων και 4 εδρών).

Τα μέλη του νέου Γενικού Συμβουλίου είναι:

-ΜΕΤΩΠΟ: ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ. Βαρνάβας Δημήτρης, Τερζής Στάθης, Ξανθός Ανδρέας, Λιβαδάς Κώστας, Παπαδόπουλος Σάκης, Γιαννάκενας Κώστας και Δημητρακόπουλος Στέλιος

-ΠΑΣΚ: ΠΑΣΟΚ. Λαοπόδης Βασίλης, Βασιλείου Αλέξιος, Παντελής Θανάσης, Βαμβακάς Λάμπρος, Κιτσανού Μαργαρίτα, Βαμβακόπουλος Δημ.

-ΔΗΚΝΙ: ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Τσούκαλος Στάθης, Θεοδωρόπουλος Βασίλης, Κορδαλής Θανάσης, Παπαϊωάννου Γεωργία, Παγώνη Ματίνα, Κορρές Νεκτάριος.

-ΑΡΣΙ: ΚΟΕ-ΔΕΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ζδούκος Θοδωρής, Κοσμοπούλου Όλγα, Κλωνιζάκης Μάρκος, Γιακουμής Τάσος, Καταραχιάς Κώστας.

-ΔΗΠΑΚ: ΚΚΕ Σιώρας Ηλίας, Μπουντούρογλου Νίκος, Αποστολίδης Χαράλαμπος.

Οι αντιπρόσωποι των γιατρών στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

Απ' το Συνέδριο εκλέχτηκαν και 30 αντιπρόσωποι για το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Η κατανομή τους έχει ως εξής:

-Μέτωπο 58 ψήφοι και 7 αντιπρόσωποι.

-ΠΑΣΚ Γιατρών 50 ψήφοι και 7 αντιπρόσωποι.

-ΑΡΣΙ 49 ψήφοι και 6 αντιπρόσωποι.

-ΔΗΚΝΙ 43 ψήφοι και 6 αντιπρόσωποι και

-ΔΗΠΑΚ 31 ψήφοι και 4 αντιπρόσωποι. Διαβάστε περισσότερα...

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Ν.Ε. ΧΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου κάνοντας στροφή 180 μοιρών απ΄ τις προεκλογικές της υποσχέσεις, ξεδιπλώνει την νεοφιλελεύθερη επίθεση εναντίον των εργαζομένων με μέτρα όχι μόνο άδικα , αλλά και αναποτελεσματικά, έχοντας συμμάχους την ΝΔ και τον ΛΑΟΣ.
Τα μέτρα της κυβέρνησης για την οικονομία δεν υιοθετούν απλά την καταψηφισμένη από τον ελληνικό λαό πολιτική της Ν.Δ. αλλά την ξεπερνούν κατά πολύ.
Είναι ολοφάνερο πως ο κ.Παπανδρέου έχει προσχωρήσει πλήρως στις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Απέναντι σε αυτές τις άδικες και αναποτελεσματικές πολιτικές που θα βυθίσουν τη χώρα σε μια βαθιά και παρατεταμένη ύφεση τον πρώτο λόγο τον έχουν οι εργαζόμενοι, που με τους αγώνες τους θα μπλοκάρουν τα μέτρα Παπανδρέου και θα διεκδικήσουν μια νέα πορεία για τη χώρα.
H NE XIOY του ΣΥΝ καλεί όλους τους εργαζόμενους και στο νησί μας να στείλουν μύνημα ανατροπής

. Και αφού οι κυβερνήσεις δε θέλουν ή δε μπορούν να στραφούν σε φιλολαϊκές κατευθύνσεις, πρέπει οι ίδιες οι κοινωνίες, οι φορείς , οι συλλογικές οργανώσεις των εργαζομένων και των πολιτών να αναλάβουν αυτόν το ρόλο.
Ήρθε η ώρα της κοινωνίας και των εργαζόμενων!
Ο ελληνικός λαός με τους αγώνες του, να ανατρέψει τα μέτρα ισοπέδωσης ,ύφεσης και εξαθλίωσης της κοινωνίας».
Καλούμε τους εργαζόμενους να δυναμώσουν τις ενωτικές απεργιακές συγκεντρώσεις και στο νησί μας

ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ

Χίος Φλεβάρης ΄10 Διαβάστε περισσότερα...

Δημ. Παπαδημούλης: Να αλλάξουμε τα πράγματα. Να κάνουμε βήματα θετικά. ΝΑΙ στο Συνέδριο

Συντρόφισσες και σύντροφοι, πριν δύο χρόνια περίπου κάναμε το 5ο συνέδριο.

Είναι χρήσιμο, συζητώντας για την οργάνωση του επόμενου συνεδρίου, να δούμε τι αποφασίσαμε τότε και πού βρισκόμαστε. Όταν εκλέχτηκε ο Αλ. Τσίπρας Πρόεδρος του κόμματος, οι δημοσκοπήσεις έδιναν στο κόμμα 9%, μετά ανέβηκε στα διψήφια.

Τώρα είναι κάτω από το 4%. Το κόμμα τότε αποφασίσαμε να το ενισχύσουμε, ως επιλογή μακράς πνοής, σε όλα τα επίπεδα. Σήμερα το κόμμα είναι αποδυναμωμένο πολύ, σε σχέση με πριν δύο χρόνια. Και στη διάρκεια αυτών των δύο χρόνων, η αποδυνάμωση υπήρξε και προϊόν συνειδητής πολιτικής επιλογής της πλειοψηφίας που έλεγε «όλα στον ΣΥΡΙΖΑ». Δεν κάναμε πολιτικές εξορμήσεις, δεν κάναμε συνεστιάσεις, δεν κάναμε ημερίδες, δεν κάναμε συνέδρια, δεν διεκδικήσαμε το δικαίωμά μας -που είχαμε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ- για την αυτόνομη πολιτική μας δραστηριότητα, το ακυρώσαμε.

"Διαβάστε περισσότερα".
ΣΥΡΙΖΑ: Ενώ είχαμε αποφασίσει μια πολιτική συμμαχία, στην οποία, έχοντας το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής επιρροής, θα διεκδικούσαμε έναν ρόλο ηγεμονικό, πράξαμε το αντίθετο.

Σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχούν κρίσεις, αδιέξοδα, κόλπα, αριστερισμός και μια θανάσιμη σύγκρουση του πρώην με τον νυν πρόεδρο του κόμματος, συχνά απολίτικη.

Είχαμε, κατά πλειοψηφία, αποφασίσει να κάνουμε μια μεγάλη στρατηγική συμμαχία, στο όνομα της «μεγάλης αριστεράς», με το ΚΚΕ. Είμαι βέβαιος ότι και σύντροφοι που το ψήφισαν αυτό «με τα δύο χέρια», πέρσι το Δεκέμβρη συνειδητοποίησαν ότι το ΚΚΕ είναι ένα διαφορετικό πολιτικό κόμμα, ανταγωνιστικό προς εμάς, μια βαθιά συντηρητική δύναμη και δεν μας χωρίζει από αυτό μόνο η αντιενωτική του τακτική.

Είχαμε απορρίψει τότε στο συνέδριο την πρόταση που έλεγε για μια επιδίωξη σύμπλευσης, με στρατηγικό ορίζοντα και παρά τις προγραμματικές διαφορές, με τους οικολόγους πράσινους, πράγμα που ήταν λάθος.

Δυο χρόνια λοιπόν μετά, πρέπει να κάνουμε ταμείο. Πρέπει να δούμε τι ώριμες αλλαγές κάνουμε, έτσι ώστε το κόμμα να πάει καλύτερα. Κανένα συνέδριο και καμιά πολιτική επιτροπή δεν αποφάσισε να γίνει από το παράθυρο ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό κόμμα ενιαίο. Καμιά κεντρική επιτροπή και κανένα συνέδριο δεν αποφάσισε να γίνω εγώ –θέλω δεν θέλω- μέλος ενός άλλου ενιαίου πολιτικού οργανισμού. Είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή το κόμμα μου ανήκει σε αυτή την πολιτική συμμαχία -και πέραν τούτου ουδέν.

Η θεωρία των υποχρεωτικών μητρώων μελών, ερήμην των φυσικών προσώπων που είναι μέλη των κομμάτων, προσκρούει και σε βασικές αρχές περί ατομικών δικαιωμάτων και πολιτικής ένταξης, τις οποίες μας θύμισε ένας προηγούμενος ομιλητής.

Θέλουμε να τα αλλάξουμε αυτά; Θέλουμε και μπορούμε. Και παρότι συμμερίζομαι απολύτως τις επιφυλάξεις, τους φόβους και τους κινδύνους που κατέθεσε χθες από το βήμα και ο Φ. Κουβέλης και ο Π. Λαφαζάνης, τους οποίους πρέπει να σεβόμαστε και όχι να λοιδορούμε, όπως κακώς κάκιστα έκαναν ορισμένοι σύντροφοι, θα ψηφίσω «ναι» στο συνέδριο. Γιατί θέλω να αλλάξουμε τα πράγματα που μας οδήγησαν να χάσουμε ευκαιρίες και να κάνουμε βήματα θετικά.

Πιστεύω ότι πρέπει να επαναβεβαιωθεί η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική συμμαχία και να κοπούν με το μαχαίρι οι -καθ’ υπέρβαση των αποφάσεων της ΚΠΕ και του συνεδρίου- μεθοδεύσεις που θέλουν να τον κάνουν κόμμα «από το παράθυρο».

Πιστεύω ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την αυταπάτη ότι πρέπει να συμπλεύσουμε στρατηγικά με το ΚΚΕ, σε μια ενιαία «μεγάλη αριστερά». Πιστεύω ότι πρέπει να επιχειρήσουμε, με αφετηρία τις ερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, ένα μονιμότερο άνοιγμα στους Οικολόγους Πράσινους.

Πρέπει να εμβαθύνουμε στην αριστερή προγραμματική μας αντιπολίτευση, την οποία ψηφίσαμε στην ΚΠΕ σχεδόν ομόφωνα δυο μήνες πριν, μετά τις εκλογές, αλλά υπάρχουν κορυφαία στελέχη της πλειοψηφούσας τάσης που τον όρο «αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση» δεν τον έχουν πει ούτε μια φορά, όχι τυχαία. «Αριστερή», όχι αριστερίστικη, «προγραμματική», όχι καιροσκοπική και «αντιπολίτευση», όχι συμπολίτευση.

Και σας ερωτώ σύντροφοι: Ψηφίσαμε πριν από ένα χρόνο, στο διαρκές συνέδριο, το πρόγραμμα του κόμματος, με 81%. Το πρόγραμμα αυτό εξαφανίστηκε. Εμπόδισε την αξιοποίηση και την προβολή του το 18% που ψήφισε λευκό, επειδή ήθελε κάποιες βελτιώσεις, κάποιες διαφορετικές διατυπώσεις σε ορισμένα σημεία; Όχι. Το πρόγραμμα μπήκε στο ντουλάπι, γιατί θεωρήθηκε από τη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ «ρεφορμιστικό». Αν διαβάσετε και τα έντυπα συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, ο «αρχιτέκτονας» του προγράμματος, ο Δραγασάκης, θεωρείται ως χαρακτηριστική περίπτωση δεξιού και ρεφορμιστή.

Αυτά δεν θα τα συζητήσουμε; Το πρόγραμμα έχει εξαφανιστεί. Αυτό έχει σημασία. Το τι συνέβη. Θα ήθελα αν πω, ότι πρέπει ο Πρόεδρος του κόμματος να παίξει, με βάση και το θεσμικό ρόλο που έχει, έναν προωθητικό ρόλο. Να καταθέσει άποψη για την ατζέντα του συνεδρίου και για το περιεχόμενο των προτάσεων που πρέπει να καταλήξουμε. Να κάνει επιλογές.

Διότι δεν μπορεί να εκφωνείται ταυτόχρονα, μέσα σε διάστημα τριών μηνών, και η άποψη «Συνασπισμός, επιλογή μακράς πνοής», μια ομόφωνη συνεδριακή μας απόφαση, με την οποία συμφωνώ απολύτως, και η επιλογή «πάμε να φτιάξουμε ένα άλλο κόμμα». Δεν μπορεί να είναι και τα δύο σωστά.

Δεν μπορεί να είναι σωστή και η άποψη που λέει «να ενισχύσουμε τον Συνασπισμό, πάμε για ανανέωση ρόλων στον ΣΥΡΙΖΑ, πάμε να ανακτήσουμε τον ηγεμονικό μας ρόλο», που είναι η άποψη που κατέθεσαν οι είκοσι σύντροφοι χθες με το κείμενό τους και να είναι σωστή και η άποψη που λέει «πάμε να διαλύσουμε τον ΣΥΝ για να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα», την οποία έχει τμήμα της απερχόμενης πλειοψηφίας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, νομίζω ότι από το «πότε» του συνεδρίου, πρέπει να περάσουμε στο τι θέλουμε να κάνουμε.

Είμαι υπερήφανος γιατί ανήκω από τα δεκαοχτώ μου χρόνια και θα ανήκω στο ανανεωτικό ρεύμα της αριστεράς. Όσοι με ευκολία το διαγράφουν εδώ ως «σοσιαλδημοκρατική άποψη», που δεν θα έπρεπε να υπάρχει στις γραμμές μας κλπ., κάνουν βαθύτατα λάθος. Γιατί αυτό το ρεύμα, όποτε στήνονται κάλπες, στην κοινωνία αποδεικνύεται ότι έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή και απήχηση από αυτή που έχει στα συνεδριακά όργανα του κόμματος, και γι’ αυτό είναι πολύτιμο για το κόμμα μας.

Είμαι εξίσου υπερήφανος γιατί, έχοντας αυτές τις απόψεις, συνέβαλα μαζί με χιλιάδες άλλους, για να μείνει το κόμμα μας, ο ΣΥΝ, ενωμένος και όρθιος, σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από τη σημερινή. Με αυτόν τον τρόπο, προσπάθησα, παρά τα λάθη μου, να κινηθώ, ακόμη και σε περιπτώσεις και στιγμές που η πλειοψηφία του κόμματος και ο πρόεδρος του κόμματος, με αντιμετώπισαν κυρίως ως εσωκομματικό αντίπαλο, στις ευρωεκλογές.

Νομίζω ότι, αν βάλουμε το εμείς πάνω από το εγώ, όπως δεν κάνει δυστυχώς ο προηγούμενος Πρόεδρος του κόμματός μας, τότε μπορούμε και τον Συνασπισμό να βγάλουμε από αυτή την κρίση και να διαψεύσουμε απολύτως κατανοητούς φόβους και ανησυχίες που εκφράστηκαν από κορυφαία στελέχη του κόμματος, ανεξαρτήτως τάσεων, και να ανακτήσουμε ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, με όσες πολιτικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ειλικρινά θέλουν να προχωρήσουν μαζί μας σε μια πολιτική συμμαχία, χωρίς να μας βλέπουν εχθρικά και ανταγωνιστικά.

ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον ΣΥΝ είναι αδύνατον να υπάρξει.


Διαβάστε περισσότερα...

Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ

Συνεδρίασε σήμερα, 02/02/2010, η Π.Γ. του ΣΥΝ με θέμα την πορεία προς το Συνέδριο και την πολιτική συγκυρία. Η Π.Γ. εκτίμησε την κρισιμότητα της κατάστασης, που προέρχεται από την οικονομική κρίση και επιδεινώνεται από την αδιέξοδη, επικίνδυνη, αντιλαϊκή και αναποτελεσματική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Η Π.Γ αποφάσισε η προσυνεδριακή δράση να προσανατολιστεί στην αντίσταση και την εν δυνάμει ανατροπή του Προγράμματος Σταθερότητας που, με την προτροπή της ΕΕ, υλοποιεί η κυβέρνηση. Συγχρόνως, κύρια επιδίωξή μας είναι να κατανοηθεί από τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, τη νέα γενιά ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος. Είναι οι προτάσεις της Αριστεράς που συγκροτούν ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα διεξόδου με βάση τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και σε ευθεία σύγκρουση με τα κυβερνητικά μέτρα.


"Διαβάστε περισσότερα".
Η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης στην απασχόληση, την εργασία, το εισόδημα, τις συντάξεις, το περιβάλλον απαιτεί ένα νέο συνεκτικό σχέδιο με άμεσες λύσεις υπέρ της κοινωνίας και αλλαγές μακράς πνοής.

Για την Αριστερά, η κρίση συνιστά κοινωνική απειλή αλλά και μια ευκαιρία για ένα νέο προσανατολισμό για την κοινωνία και την οικονομία, για μια νέα ιεράρχηση των προβλημάτων με βάση τις ανάγκες των πολλών και όχι την ιδιοτέλεια των λίγων, για μια νέα κατεύθυνση στην πολιτική. Μια δυνατότητα που μπορεί να προκύψει μέσα από την κοινωνική δράση, τις πολιτικές πρωτοβουλίες, την ενότητα και την αλληλεγγύη των εργαζόμενων τάξεων.

Η Π.Γ. του ΣΥΝ εκφράζει τη συμπαράστασή της στους δίκαιους αγώνες των αγροτών και καλεί σε μέγιστη συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία της 10ης Φεβρουαρίου.

Συγχρόνως, η Π.Γ. αποφάσισε τρίμηνη πολιτική εξόρμηση με εκδηλώσεις, περιοδείες και συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα και σʼ όλους τους χώρους εργασίας ώστε να γίνει κτήμα των πολιτών το εναλλακτικό σχέδιο της Αριστεράς για την έξοδο από την κρίση. Στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου, συγκροτήθηκαν η Επιτροπή Θέσεων και η Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου οι οποίες αποτελούνται από τους:

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΘΕΣΕΩΝ
Δραγασάκης Γιάννης, Βούτσης Νίκος, Γολέμης Χάρης, Δεδουσόπουλος Απόστολος, Δουδούμη Λίτσα, Δούρου Ρένα, Ηλιόπουλος Νάσος, Καλύβης Αλέκος, Κάρης Κώστας, Καρίτζης Ανδρέας, Κατσινοπούλου Ρένα, Κωνσταντάτος Χάρης, Λαφαζάνης Παναγιώτης, Μπαλάφας Γιάννης, Μπαλτάς Αριστείδης, Μπουρνούς Γιάννης, Παναρέτου Σούλα, Πάντος Παναγιώτης, Παπαδημούλης Δημήτρης, Παφίλης Δημήτρης, Πιλάλης Βαγγέλης, Στρατούλης Δημήτρης, Τόλιος Γιάννης, Τριγάζης Πάνος, Τσακαλώτος Ευκλείδης, Χατζησωκράτης Δημήτρης

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Φλαμπουράρης Αλέκος, Γεωργάτος Γεράσιμος, Δούκας Γιάννης, Ζευγολατάκος Βρασίδας, Καλκανδής Πέτρος, Κορωνάκης Τάσος, Κυπριανίδου Ερμίνα, Λεουτσάκος Στάθης, Μαυροκεφαλίδης Χρήστος, Μπάρκας Γιάννης, Παπαδόγιαννη Σόφη, Πουλάκης Κώστας, Πριμικήρης Βασίλης, Πρωτονοτάριος Γιάννης, Ρήγας Παναγιώτης, Σαρρής Μανώλης, Σπηλιωπούλου Μάγδα

Η Π.Γ. πήρε τα αναγκαία μέτρα ώστε ο προσυνεδριακός διάλογος να ανοίξει γόνιμα σʼ όλο το κόμμα, την Αριστερά και την κοινωνία. Σʼ αυτή την κατεύθυνση, θα αξιοποιηθούν οι φιλόξενες στήλες της εφημερίδας «ΑΥΓΗ», το site του ΣΥΝ και τα sites και blogs των Νομαρχιακών Επιτροπών. Όμως, ο προσυνεδριακός διάλογος πρέπει να γίνει ζωντανά, μέσα στην κοινωνία και σʼ αυτή την κατεύθυνση καλούνται να ανταποκριθούν οι Πολιτικές Κινήσεις, οι Νομαρχιακές Επιτροπές και τα τμήματα της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής. Τέλος, η Π.Γ. συμπλήρωσε την αντιπροσωπεία του ΣΥΝ στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αναθέτοντας έως το Συνέδριο την ευθύνη στο σύντροφο, Γιάννη Μπουρνού.

To Γραφείο Τύπου


Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΟΛ. ΕΚΔΡΟΜΕΣ

Το τελευταίο διάστημα δημοσιοποιούνται απόψεις και θέσεις σχετικά με τους μαθητές, τις κινητοποιήσεις τους και τις εκδρομές τις οποίες θα πρέπει να τους επιτραπεί ή όχι να πραγματοποιήσουν.
Ακούγονται και πάλι βαρύγδουπα και παχιά λόγια, εκκλήσεις προς «την υγειά κοινωνία» να απομονώσει τους παραβάτες, αφορισμοί πως καταρρέει η εκπαίδευση επειδή οι μαθητές δεν κάνουν μάθημα, αποφάσεις περί «συνετισμού των μαθητών» και άλλα ευτράπελα.
Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα:
Καταλήψεις: Θα συμφωνήσω πως οι καταλήψεις των σχολείων, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, είναι αδιέξοδες, απολίτικες και αυτοκαταστροφικές για την εκπαίδευση. Όμως κρύβουν ζητήματα τα οποία πρέπει να αναζητήσουμε και για τα οποία θα πρέπει να προβληματιστούμε όλοι, γονείς εκπαιδευτικοί και Διοίκηση. Αν τα κρύβουμε κάτω από το χαλί, όπως κάναμε για χρόνια, θα τα ανακυκλώνουμε και θα τα βρίσκουμε κάθε φορά μπροστά μας. Ας αναλογιστούμε επί τέλους τις ευθύνες που έχουμε όλοι και ας τις αναλάβουμε με γενναιότητα στο ακέραιο.
Γιατί οι μαθητές στην πλειοψηφία τους απεχθάνονται το σχολείο; Γιατί το σχολείο δεν τους εμπνέει κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον, μόνο πίεση και άγχος να ανταποκριθούν σε παράλογες, τις περισσότερες φορές, απαιτήσεις για γνώση. Γιατί οι μαθητές αναζητούν εναγώνια ευκαιρίες να μην πάνε σχολείο;
Μήπως είναι εξ’ ορισμού φυγόπονοι; Μήπως τα τελευταία χρόνια μαζεύτηκαν στα σχολεία μας κακής ποιότητας παιδιά που άλλο δεν κάνουν παρά να απεργάζονται την διάλυση του σχολείου; Τότε οι πρωτιές που για χρόνια κατακτάμε στις εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, και η μαζική, επαναλαμβάνω η μαζική επιτυχία των μαθητών μας στις σχολές που επιθυμούν πως εξηγείται; Τα συγχαρητήρια που τους δίνουμε κάθε χρόνο σε ποια παιδιά απευθύνονται; Μήπως όχι σε αυτά που σήμερα λοιδορούμε ως ανεύθυνα και προβληματικά;
Εκδρομές: Πρόκειται για μια παράδοση ετών. Πρόκειται για μια επιθυμία γενιών και γενιών μαθητών, ένα όνειρο που κάναμε και εμείς σαν μαθητές από τα πρώτα γυμνασιακά μας χρόνια. Μια διαδικασία με ισχυρό συμβολισμό στην ψυχή των νέων, ισότιμο με αυτό της ενηλικίωσης, ανάλογο με αυτό που έχουν σε άλλες χώρες ανάλογες διαδικασίες, όπως η γιορτή των αποφοίτων στην Αμερική κ.α.
Η απαγόρευση των εκδρομών, όπως αυτή διατυπώθηκε τελευταία: Πρόκειται για σκληρό μέτρο προληπτικού – κατασταλτικού χαρακτήρα, μακριά από κάθε παιδαγωγική διαδικασία. Με τον τρόπο μάλιστα που αυτό εξαγγέλθηκε κινείται και στα όρια της νομιμότητας: Για παράδειγμα, οι σύλλογοι των διδασκόντων ρωτήθηκαν πριν εξαγγελθεί το μέτρο; Ή μήπως αυτοί δεν συμμετέχουν στην εκπαιδευτική δραστηριότητα των σχολείων. Τι προβλέπουν οι νόμοι για τη λήψη μιας τέτοιας απόφασης:
Η πρόταση: Οι εκδρομές πρέπει να γίνουν. Το σχολείο, πιο σωστά η διεύθυνση του κάθε σχολείου δεν μπορεί να κινείται με τρόπο εκδικητικό απέναντι στους μαθητές. Οι μαθητές εκφράζουν με τον τρόπο τους, πολλές φορές με τρόπο ανώριμο και ενοχλητικό, τα αδιέξοδα τα οποία εμείς τους έχουμε επιβάλλει. Ο αυταρχισμός, οι επιθέσεις, οι λοιδορίες, οι εξωφρενικές και άδικες τιμωρίες βαθαίνουν το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στο σχολείο και τους νέους και ακυρώνουν το ρόλο όλων μας. Των καθηγητών πρώτιστα ως παιδαγωγών και όχι απλών μεταφορέων στείρων γνώσεων. Του σχολείου ως εστίας εκ-παίδευσης νέων ανθρώπων. Της πολιτείας και ως φορέα υλοποίησης ανθρωποκεντρικών ιδεών και όχι μισαλλοδοξίας και φανατισμού.
Οι εκδρομές πρέπει να γίνουν, μέσα στην περίοδο των διακοπών του Πάσχα, για να λάβουν και οι μαθητές το μήνυμα πως στον κόσμο αυτό οι όποιοι αγώνες, επίκαιροι ή μη, έχουν και το τίμημά τους. Πρέπει να γίνονται μάλιστα με εκπαιδευτικό, κυρίως, χαρακτήρα, ως σχολική δραστηριότητα, μακριά από λογικές εμπορευματοποίησης και εκχυδαϊσμού.
Υ.Γ.
Έχω την αίσθηση πως μετά το έθιμο των καταλήψεων του φθινοπώρου, θα ακολουθήσει το ανοιξιάτικο έθιμο της αναστολής της απαγόρευσης των εκδρομών.

Δρ. Ανδρέας Φρ. Μιχαηλίδης Διαβάστε περισσότερα...

Ερώτηση Γρ. Ψαριανού για ακτοπλοΐα- Εφαρμογή μεταφορικού ισοδύναμου

Δε 1/2/2010
Τις θέσεις των υπουργείων Υποδομών, Μεταφορών & Δικτύων και Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας & Ναυτιλίας ζητά ο βουλευτής Β’ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ Γρηγόρης Ψαριανός σχετικά με την «αξιοποίηση ευρωπαϊκών προγραμμάτων για εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων και επιλογών μετακίνησης για όλους τους πολίτες».
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει στην ερώτηση του ότι σε πρόσφατη συνάντηση που είχαν οι εκπρόσωποι των πλοιοκτητών με την Υπουργό Οικονομίας, ζήτησαν, μεταξύ άλλων, πλήρη απελευθέρωση της ακτοπλοϊκής αγοράς, ελεύθερη τιμολόγηση των εισιτηρίων και κατάργηση της υποχρεωτικής ελληνομάθειας του πληρώματος.

"Διαβάστε περισσότερα".
«Αιτήματα που πυροδοτούν αντιδράσεις τόσο από την Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία, όσο και από τους κατοίκους των νησιών μας, που έχουν ήδη πληγεί οικονομικά από την πολιτική της μερικής «απελευθέρωσης» της ακτοπλοϊκής αγοράς που εφάρμοσε η προηγούμενη κυβέρνηση και είχε αποτέλεσμα την ανυπαρξία ελέγχου και εποπτείας, τις αυξήσεις των τιμών των εισιτηρίων και τα ισχνά δρομολόγια», σημειώνει ο Γρ. Ψαριανός.
«3.500 νησιά στολίζουν τη θάλασσά μας, εκ των οποίων τα 112 κατοικούνται, καλύπτοντας το 13% του συνολικού πληθυσμού και έχοντας μεγάλη μερίδα στο ΑΕΠ της χώρας λόγω τουρισμού. Και όμως, όταν τελειώνει η τουριστική περίοδος, οι κάτοικοί τους πρέπει να κάνουν αγώνα για απρόσκοπτη και αξιόπιστη συγκοινωνία, κάτι αυτονόητο και δεδομένο για τους κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας», προσθέτει.
Σημειώνεται επίσης ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση «...παρέχει πολλές ευκαιρίες για εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων και επιλογών μετακίνησης για όλους τους πολίτες», τονίζοντας ότι «το δικό μας κράτος δεν εφαρμόζει καν το μέτρο για το «μεταφορικό ισοδύναμο» που στην Ευρώπη εφαρμόζεται από το 1976 και προβλέπει εξίσωση του χιλιομετρικού κόστους των εισιτηρίων τρένων και πλοίων για την ίδια απόσταση...».
«Δεδομένου ότι είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός δικτύου, όπου σε καθημερινή βάση και ο τελευταίος κάτοικος ακόμα και από το πιο απομακρυσμένο νησί θα μπορεί να έχει πρόσβαση στα Κέντρα(εθνικό, περιφερειακό, τοπικό) μέσα από ένα σύστημα συνδυασμένων μεταφορών ο κ. Ψαριανός ρωτά αν τα υπουργεία:
* προχωρήσουν στη θεσμική κατοχύρωση με νομοθετική ρύθμιση ενός ελάχιστου δημόσιου συγκοινωνιακού δικτύου στο θαλάσσιο χώρο της πατρίδας μας;
* Έχει αξιοποιηθεί το πρόγραμμα ESPON που προσφέρει τη δυνατότητα να διαμορφωθούν οι καλύτερες δυνατές μελέτες που θα υποστηρίξουν νέες πολιτικές για τα νησιά μας και πώς;
* θα αξιοποιηθεί η διασφάλιση πόρων από τα Διαρθρωτικά Ταμεία (2007-2013) για αγορά πλοίων, για χρηματοδότηση λιμένων και για τον εν γένει εκσυγχρονισμό των θαλάσσιων συγκοινωνιών και τέλος
* Γιατί δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα το μεταφορικό ισοδύναμο; Διαβάστε περισσότερα...